OĞLUMA

Zaman insanların güzel olduğu yıllar. Yer Eskişehir. Mekan şehrin en çok dinlenen yerel radyosu. Mikrofonda ben. Şarkılar, türküler, sohbetler. Bir ara mola. Sonra Pelin’den gelen telefon. O zamanlar henüz telefonlar masa üzerinde duruyor ve ahizeyi telefondan ayırıp kulağına koyarak dinliyorsun. Ve bir anda ahizede duyduğun ses, yüreğine öyle kelimeler döküyor ki; anlatmaya kalksan binlerce tarifi var ama anlatmak istesen sadece bir salak gülümsemeyle tabiri mümkün. Diyor ki; -”baba oluyorsun ” Sanırım bu kendi küçük ama içinde sevinç olduğunu bildiğin ama şu ya da bunun gibi diye anlatamadığın, şahsına münhasır cümlenin sonrasında herşey daha bir başka oluyor insanın hayatında. Arkadaş olmak, sevgili olmak, aşık olmak, eş olmak başka, baba olmak ya da baba olacak olduğunu bilmek daha bir başka şey sanki. Yine 2 elin, yine 2 kolun var. Gözlerin yine aynı renk, ama bakışları farklı. Yüreğin yine aynı yerde ama atışları farklı. Hayat yine aynı ama senin beklediğin, senden beklenen farklı. Bir tek bunu biliyorsun. Ve adımların her zamankinden biraz “ama biraz” daha farklı. Ne baba olmamak ya da olamamak dünyanın sonu, ne de baba olmak ya da olacağını duymak başka bir yolun başı. Hayat böyle alıp oradan oraya koyuveriyor insanı. Ama bazen böylesine mutlu, böylesine çok mutlu oluveriyorsun. Bir parça daha tamamlanmış hissediyorsun. Ama ne olacak, nasıl olacak, sağlıklı mı doğacak, hangi gün doğacak, burcu ne olacak, adı ne olacak, saçının rengi, gözünün rengi, derken o ilk görüntüyü hafızana kaydedeceğin ana dek geçen süre su gibi geçip gidiyor. Sonra bir doktorun doğum odasının kapısından çıkarken kucağında taşıdığı garip, yeşil renkli örtünün içinden uzanan minicik bir pembe el yanından geçerken anlıyorsun ki dünya bir yana, önemli saydığın herşey bir yana dağılmış, sadece o minik pembe elin görüntüsü senin başlangıcın olmuş. Yavrusunu göremeyince telaşla bağırıp etrafta koşturan anne kedinin ruhu içine girmişçesine, ne oldu, nasıllar, iyiler mi, nereye götürüyorsunuz, eee? Derken, tansiyonun düşmüş bayılmışsın ve ayıldığında bir arabanın sağ ön koltuğunda ayılmış gibi görüyorsun kendini. Soluna dönüyor, bakıyorsun ki o yeşil örtüden uzanan aynı el direksiyonu tutmuş, teybe bir metal müzik cdsi takmış birlikte yol alıyorsunuz. İşte böyle bir şey zaman dedikleri de hayat dedikleri de. Akıyor. Ama ne zaman? Nasıl? Anlamıyorsun. İşin oluyor, gücün oluyor, hastan oluyor, sevincin oluyor, derdin oluyor, paran oluyor, paran olmuyor, huzurun oluyor, sağlığın oluyor, hastalığın oluyor, arkadaşların oluyor, düşmanların oluyor. Yalnızlığın da oluyor bazen. Ama herşey mutlaka ve mutlaka değişiyor. İyisi de oluyor kötüsü de oluyor. Ama herşey değişirken anne ya da baba olmak değişmiyor. Değişmesin de. Hiç birşeye sahip değilken ailen varsa yetiyor. Farkında olmasan da, birilerinin eşi, birilerinin babası, birilerinin çocuğu olmak sahip olduğun en güzel şey hayatta. Sahip olduğumuz en güzel şey o. Sizler bugün, güneş tam tepede iken; havanın sıcaklığından, işlerin çokluğundan, trafiğin yoğunluğundan, televizyondaki programdan, gündemdeki haberlerden yana zamanı yakalamaya çalışırken, ben, nereye baktığımın bir önemi olmaksızın, bundan tam 21 yıl önce gözlerimde dondurduğum o anı düşünüyor olacağım büyük bir ihtimalle. Gözbebeklerimde gözbebeğim. 

Oğlum.. oğlumuz… “biz” olduğumuz. Mutlu yaşlar. Sevip sevildiğin, mutlu, uzun, sağlıklı ve büyük bir aile olman dileğiyle. 

Doğum günün kutlu olsun…

BİLİYORUM Kİ;

artık biliyorum ki; birisi bana, yaptığıyla ilgili tepkimi koyduğumda "senden bunu beklemezdim" diyorsa, bir bok yemiştir, bir bok yiyordur, göz yummadığım ve o boku paylaşmadığım için bozulmuştur.

HENÜZ GİRMİŞ YAŞINA. EDALI İŞVELİ KÖYLÜ GÜZELİ

10 yaşındaki kız çocuğuna ahlaksızca baktığı için türbanlayanlar var bu ülkede ve bunlarla aynı havayı soluyor olmaktan utanıyorum. çünkü aynı zihniyet 14 yaşında bu kızlara nikah kıymayı, kadın yapmayı da mekruh kılıyor.

ÇOCUKLARA TÜRBANA İZİN VEREN DEVLET Mİ, YOKSA 10 YAŞINDAKİ KIZINI ÇOCUK DEĞİL DE CİNSEL TEHLİKE GÖRÜP BAŞINI BAĞLAYAN ANNE BABALAR MI DAHA TEHLİKELİ BU TOPLUMDA? ARZ'DAN ZİYADE TALEP KORKUTUYOR BENİ.

TARZINI SEVEYİM !

eskiden televizyonlarda bayram programları olurdu şarkı türkü dinlerdik. teve'de sokaktan toplanmış ev kızlarının -üstelik bazıları anneleri tarafından dikilmiş- rezil kepaze kıyafetlerle eskort kızları andırdıkları bir program var saatlerdir. çoooooook eskiden yine böyle bir taktikle gece jimnastikleri, çin çin kızlarla, tutti furittilerle bir nesli yukarı çekip yüksekten aşağı bırakıvermişlerdi. aynını yeniden yavaş yavaş yapmaya, rezilliği enjekte ederek toplumu bozmaya başladılar. bir program var televizyonda ama onun arkasında çok daha büyük bir program var hakkımızda kurgulanmış olan. bir yandan ilkokulda kızların başlarına örtü takan, bir yandan televizyonda ev kızlarının götünü başını açtırıp yarıştıran bir tezgah.
Bir de dizilerimiz var evlerden ırak.
yine ev, yine ses olsun diye açılan tv'de şapşal diziler. dizilerin hiçbirinde gençler ne toplanıp basket oynamaya gidiyorlar ne sinemaya. kimse birbirine "üzerindeki kıyafet ne güzel, nereden aldın diye sormuyor. annengillere selam söyle diyen yok. erkekler eşkıyalık, kızlar orospuluk peşinde. bir direniş de şu dizilere olsa ne güzel olacak. "ki bizim toplumu asıl yıkan kesilen ağaçlar değil, bu ekranlarda dönen kepazelikler"